ترانه «سیدخندون»

{برای بعد از حوزه و.}

من امید دارم هنوزم به ترافیک خیابون

به یه بوق خیس ممتد تو گوش سیّدِ خندون

من امید دارم هنوزم تا اتوبوس نرسیده

دوست بشیم با هم، بریم تا، خنده های غم ندیده

وای هوا ابری و خیسه یه گوشی هم توی دستم

کاش میشد شماره دادو یا شمارت توی دستم

من امید دارم به چشمات به نگاهی که زمینه

به یه خنده ای که آروم  ته اون لبات میشینه

به کیف چرمی نازت که بغل کردی تو دستت

کاش شماره در بیاری؛ کاش بودم کنار دستت

وای هوا ابری و خیسه یه گوشی هم توی دستم

کاش میشد شماره دادو یا شمارت توی دستم

کاش که حدس من دوباره مث هر دفعه نباشه

تو دیگه با من یکی شی ایندفعه فحشی نباشه

من امید دارم به اینکه اهل عشق و خوبی باشی

به زمین خیس امروز تو دیگه فحشی نپاشی

من امید دارم هنوزم به ترافیک خیابون

به یه بوق خیس ممتد تو گوش سیّدِ خندون

من امید دارم هنوزم تا اتوبوس نرسیده

دوست بشیم با هم، بریم تا، خنده های غم ندیده

کاش بشه شهرو جدا کرد هیچکسی ما رو نبینه

این درست و این غلطه کاش میشد اینا بمیره.

من امید دارم به چشمات به نگاهی که زمینه

به یه خنده ای که اروم  ته اون لبات میشینه

به کیف چرمی نازت که بغل کردی تو دستت

یه دفعه یه جوری شدی کاش بودم کنار دستت

وای هوا ابری و خیسه یه گوشی هم توی دستم

کاش میشد شماره دادو یا شمارت توی دستم

اگه حس داشت کیف چرمیت میدونی چجوری میشد

دستای ناز و لطیفت اونو از زندگی میبرد

اگه لب داشت که خیابون پر ناز ناله میشد

گشت ارشاد میومدو اونو با خودشون میبرد

کاش بشه با هم یکی شیم من امیدوارم دوباره

مث دیروز و همیشه حال این دلم خرابه